NL087.19 Adelbrost
Ontwerp 2025 Ott
Deel II. Vervolg door Oera Lindas
P. Adelbrost: Verweesde Gewesten
87.19 Mijn naam is Adelbrost, Apol en Adela’s zoon. Door mijn volk ben ik gekozen tot Grevetman over de Lindenoorden.[1] Daarom wil ik dit boek vervolgen, zoals mijn moeder heeft voorgesteld.
Nadat de Mágí gedood was en Frijasburg hersteld, moest er een Moeder worden gekozen. Bij leven had de Moeder geen opvolgster voorgesteld. Haar laatste wil was gezocht, maar nergens gevonden. Zeven maanden later werd er een Gemeenschapsraad belegd en wel te Grenega,[2] omdat dat aan de Saksenmarken grenst. Mijn mem werd [088] gekozen, maar ze wilde geen Moeder wezen. Ze had het leven van mijn taat gered waardoor ze elkaar lief hadden gekregen en nu wilden ze ook verenigd worden.
Velen wilden mijn mem overhalen, maar ze zei: “Een Eremoeder dient in haar gemoed net zo rein te wezen als dat ze van buiten schittert en even mild voor al haar kinderen. Omdat ik Apol nu lief heb boven alles in de wereld, kan ik daar niet aan voldoen.” Zo sprak en besloot Adela. Maar de andere Burgfamen wilden wel allemaal Moeder worden.
Elk gewest droeg zijn eigen Faam voor en wilde niet wijken. Daardoor werd er niemand gekozen en bleef het Rijk dus verweesd. Dat zal ik uitleggen:
Ljudgeert, de legerleider die onlangs is gestorven, was gekozen toen de Moeder nog leefde, blijkbaar uit naam van alle gewesten, uit liefde en vertrouwen.
Het was zijn beurt om hoog in de grote hoeve te Dokheem te wonen.[3] En toen de Moeder nog leefde werd hem daar grote eer bewezen, want het was er altijd een komen en gaan van bodes en ruiters van heinde en verre — meer dan men tevoren ooit had gezien. Doch nu was hij eenzaam en verlaten, want iedereen vreesde dat hij zichzelf boven het recht meester zou maken en regeren zoals de slavenkoningen. Bovendien waande elke regionale hoofdman dat hij genoeg deed [089] door over zijn eigen gewest te waken en de een gaf niets toe aan de ander.
Met de Burgfamen ging het er nog erger aan toe. Elk van hen schepte op over haar eigen wijsheid en als een Grevetman iets deed zonder haar te raadplegen, zaaide ze wantrouwen tussen hem en zijn mensen.
Was er een geschil dat dat meerdere gewesten betrof en had men één Faam raad gevraagd, dan beweerden alle anderen dat zij geproken had in het belang van haar eigen gewest. Met dergelijk gedrag veroorzaakten ze tweespalt tussen de gewesten en scheurden ze het verbond zodanig los, dat de volken van de verschillende gewesten elkaar niets meer gunden en vanwege kleinigheden als vreemden beschouwden.
Dat heeft alleen de Golen of Trowiden gebaat.[4] Zij namen ons al het laatste land af tot de Skelda en de Mágí tot de Wersara.[5]
Hoe dat kon gebeuren heeft mijn mem uitgelegd, wat ertoe leidde dat dit boek geschreven werd, ofschoon ik alle hoop ben verloren dat het ons enig voordeel zal brengen. Ik schrijf dus niet in de waan dat ik daarmee het land zal herwinnen of behouden. Dat beschouw ik als onmogelijk. Ik schrijf alleen voor toekomstige generaties, opdat zij beter kunnen begrijpen hoe wij verloren gingen en opdat iedereen hieruit kan leren dat elk kwaad zijn eigen straf teelt.
Noten
- ↑ ‘over de Lindenoorden’ (OVIRA LINDA.WRDA) — zijn vader was ‘Grevetman over Oost-Flieland en over de Lindenoorden’ (OVIRA LINDA.WRDA: 5.08), zijn jongere broer werd Grevetman over een niet genoemd gebied als derde van vaderskant en als zesde van moederskant. Omdat de laatste ter ere van hun moeder bevoorrecht wordt de naam Overa Linda (OVERA LINDA: 90.01) te voeren, zal ook hij daar Grevetman zijn geweest en de naam dus daarop gebaseerd zijn.
- ↑ GRÉNEGÁ, verm. Groningen.
- ↑ DOKHÉM, verm. Dokkum.
- ↑ GOLA of TROWÍDA — zie 60.12.
- ↑ SKELDA en WRSÁRA — Schelde en Weser.
NL087.13 Afsluiting ᐊ vorig/volgend ᐅ NL090.01 Apollania
Aangepaste volgorde:
NL087.13 Afsluiting ᐊ vorig/volgend ᐅ NL001.01 Gouwraad
In andere talen
Andere Nederlandse vertalingen
Hoofdstukken P en R1 t/m R3: Ottema 1876 | Overwijn 1951