NL093.18 Gifpijl
Ontwerp 2025 Ott
R. Apollania
2. Geschriften Brunno
Gifpijl Treft Adela
93.18 Het tweede geschrift:
Vijftien maanden na de laatste Acht was het Vriendschaps- of Winnemaand. Iedereen gaf zich over aan zorgeloze vreugde en blijdschap en niemand had iets beters te doen dan zijn genot na te jagen. Doch Wralda zou ons bewijzen dat waakzaamheid nooit mag verslappen.
Toen het feest in volle gang was, zette er een mist op en hulde onze oorden in dikke duisternis. Genot vluchtte, maar waakzaamheid wilde niet terugkeren. De strandwakers waren van hun noodvuren weggelopen en ook op de toegangspaden was er geen te zien. Toen de mist wegtrok [094] scheen de zon tussen gaten in de wolken door naar de aarde. Iedereen kwam weer juichend en joelend naar buiten. Het jongvolk trok zingend voorbij, met geurende bloesemtakken die de lucht verrijkten met hun lieflijke adem.[1] Maar terwijl daar iedereen baadde in welbehagen, was verraad geland, met paarden en ruiters. Zoals alle kwaden waren ze geholpen door de duisternis en nu beslopen ze ons door de paden van het Lindenwoud.
Aan Adela’s deur trokken twaalf meisjes met twaalf lammeren en twaalf jongens met twaalf kalveren voorbij. Een jonge Saksman bereed een wilde buffel die hij zelf gevangen en getemd had.[2] Met allerlei bloemen waren ze versierd en de linnen tunieken van de meisjes waren omrand met goud uit de Rijn.
Toen Adela uit haar huis het pad op kwam, viel er een regen van bloemen op haar hoofd. Iedereen juichte luid en de blaashoorns van de jongens loeiden boven alles uit. Arme Adela, arm volk! Hoe kort zal de vreugde nog duren?
Toen de lange stoet uit zicht was, galoppeerde er een groep Mágjaarse ruiters lijnrecht op Adela’s huis af. Haar taat en gade zaten nog op de stoepbank, in de deuropening stond Adelbrost, haar zoon.
Toen hij [095] de paniek van zijn ouders zag, greep hij zijn boog van de muur en schoot op de voorste ruiter. Deze bezweek en tuimelde in het gras. De tweede en derde ruiter was eenzelfde lot beschoren. Intussen hadden zijn ouders hun wapens gegrepen en gingen er roekeloos op af. De rovers zouden hen bijna hebben gevangen, maar daar kwam Adela! Op de burcht had ze alle wapens leren hanteren. Zeven aardvoet lang was ze, evenals haar vechtstok.[3] Driemaal zwaaide ze die over haar hoofd en toen hij landde, viel een ruiter in het gras. Er kwam een volgende groep rovers om de hoek van de laan, die alle werden gedood of gevangen. Maar het was al te laat. Een pijl had Adela in de borst getroffen. De gluiperige Mágí!
De punt was in gif gedoopt en daar is ze aan gestorven.
Noten
NL091.11 Verraad ᐊ vorig/volgend ᐅ NL095.20 Lofspraak
Aangepaste volgorde:
NL091.11 Verraad ᐊ vorig/volgend ᐅ NL090.01 Apollania
In andere talen
Andere Nederlandse vertalingen
Hoofdstukken P en R1 t/m R3: Ottema 1876 | Overwijn 1951