NL007.30 Finda

Ontwerp 2025 Ott

D. Op drie Burgen

3. Drie Oermoeders

Finda

7.30 Finda was geel, met haar als paardemanen. Een boom kon ze niet buigen, maar als Lyda [008] één leeuw doodde, legde zij er wel tien om.

Verleidelijke Finda. Zoet was haar stem en geen vogel kon zingen als zij. Maar wie in haar lokkende en loerende ogen keek verloor zijn vrijheid.

Onredelijke Finda. Ze schreef duizende wetten, maar hield zich daar zelf niet aan. Ze verfoeide de goeden om hun vrijmoedigheid, maar was vatbaar voor gevlei. En dat was haar ongeluk. Haar hoofd was te vol, haar hart te ijdel. Ze hield het meest van zichzelf en wilde bij iedereen geliefd zijn.

Valse Finda. Honingzoet waren haar woorden, maar wie haar vertrouwde was ongeluk nabij.

Zelfzuchtige Finda. Over iedereen wilde ze heersen en haar zonen waren net zo. Die lieten zich door hun zusters bedienen en om hun macht uit te breiden sloegen ze elkaar dood.

Dubbelhartige Finda. Schunnige taal maakte haar razend, maar de ergste daden deerden haar niet. Zag ze een reptiel een spin verslinden, rilde ze van afschuw, maar zag ze haar kinderen een Fryas vermoorden, zwol haar boezem van genoegen.

Ongelukkige Finda. Ze stierf in de bloeitijd van haar leven, maar hoe en waaraan is onbekend.

[009] Schijnheilige kinderen. Haar lijk werd geplaatst onder kostbare stenen waarin hoogdravende teksten waren aangebracht. Er klonk luid gehuil dat iedereen moest horen, maar in stilte werd geen traan gelaten.

Verfoeilijk volk. De Tex die Finda naliet was in gouden platen gegraveerd, maar de elite voor wie ze bedoeld was hadden er niets aan. De goede wetten werden uitgewist en zelfzucht verving ze door valse.

Ach, Finda. Daarna werd Aarde een bloedbad, want jouw kinderen maaiden mensenhoofden alsof het grashalmen waren.

Ja, Finda. Dat zijn de vruchten van jouw ijdelheid. Zie neer vanaf je waak-ster en ween.

Noten en andere vertalingen

Overwijn 1951

[/11] Finda was geel en heur haren gelijk de manen van een paard; een boom kon zij niet buigen, maar waar Lyda één leeuw kon doden, daar doodde zij er wel tien.

Verleidelijke Finda. Zoet was haar stem en geen vogel kon zingen gelijk zij, haar ogen lokten en lonkten, maar die er inkeek werd een slaaf.

Onredelijke Finda. Zij schreef duizenden wetten, maar zij volgde er niet één van op. Zij verfoeide de goeden wegens hun vrijmoedigheid, maar aan flikflooisters gaf zij zichzelf haast weg. Dat was haar ongeluk. Haar hoofd was te vol, doch haar hart te ijdel. Zij beminde niemand dan zichzelf en zij wilde dat iedereen haar lief zou hebben.

Valse Finda. Honingzoet waren haar woorden, maar wie haar vertrouwde, die was het ongeluk nabij.

Zelfzuchtige Finda. Over allen wilde zij heersen en haar zoons waren als zij. Zij lieten zich bedienen door hun zusters en elkander sloegen zij om het meesterschap dood.

Dubbelhartige Finda. Om schuinse woorden werd zij boos en de ergste daden roerden haar niet. Zag zij een schildpad een spin verslinden dan werd het haar om het hart als ijs, maar zag zij haar kinderen een Frya vermoorden, dan zwol haar boezem van genoegen.

Ongelukkige Finda. Zij stierf in de bloeitijd van haar leven, en het is nog duister hoe zij is overleden.

Schijnheilige kinderen, Onder kostbaar gesteente legden zij haar lijk neer. Met hoogdravende opschriften smukten zij dat op, luid [13] grienende om gehoord te worden, maar in stilte weenden zij geen enkele traan.

Verfoeilijk volk. De tekst, die Finda naliet, was op gouden bladen geschreven, maar de besten, waarvoor hij gemaakt was, was hij nimmer tot nut. De goede wetten werden uitgewist en zelfzucht schreef daar slechte voor in de plaats. O Finda, toen werd de aarde vol bloed en uw kinderen maaiden de hoofden der mensen af gelijk grashalmen. Ja Finda, dat zijn de vruchten van uw ijdelheid. Zie neer vanuit uw waakstèr en ween.

Ottema 1876

[/15] Finda was geel en hare haren gelijk de manen van een paard; een boom kon zij niet buigen, maar waar Lyda een leeuw doodde, doodde zij wel tien.

Verleidelijke Finda, zoet was haar stem en geen vogel kon zingen gelijk zij, hare oogen lokten en lonkten, maar die er inzag werd een slaaf.

Onredelijke Finda. Zij schreef duizende wetten, doch zij volgde er niet eene van op. Zij verfoeide de goeden wegens hunne vrijmoedigheid, maar aan flikflooisters gaf zij bijna haar zelve weg. Dat was haar ongeluk. Haar hoofd was te vol, doch haar hart te ijdel. Zij beminde niemand dan haar zelve, en zij wilde dat elk haar lief zoude hebben.

Valsche Finda. Honingzoet waren hare woorden; doch wie haar vertrouwde, dien was ongeluk nabij.

Zelfzuchtige Finda. Over allen wilde zij heerschen, en hare zoonen waren gelijk zij. Zij lieten zich bedienen van hunne zusteren, en elkander sloegen zij om het meesterschap dood.

Dubbelhartige Finda. Om schuinsche woorden werd zij gram, en de ergste daden roerden haar niet. Zag zij een hagedis een spin verslinden, dan werd zij om het hart als ijs; maar zag zij hare kinderen een Fries vermoorden, dan zwol haar boezem van genoegen.

[17] Ongelukkige Finda. Zij stierf in den bloeitijd van haar leven, en het is nog duister hoe zij gevallen is.

Schijnheilige kinderen. Onder een kostelijk gesteente legden zij haar lijk neder. Met hoogdravende opschriften smukten zij dat op, luid weenende om gehoord te worden, maar in stilte weenden zij niet een eenige traan.

Verfoeijelijk volk. De tex (wetgeving), die Finda naliet, was op gouden bladen geschreven, doch de besten, waarvoor zij gemaakt was, was zij nimmer tot nut; de goede wetten werden uitgewischt en zelfzucht schreef daar slechte voor in de plaats. O Finda, toen werd de aarde vol bloed, en de hoofden der menschen maaiden uwe kinderen af gelijk grashalmen. Ja Finda, dat zijn de vruchten van uwe ijdelheid, zie neer van uwe waakstar en ween.

Navigeer

Nl 02c Lyda ᐊ vorig/volgend ᐅ Nl 02e Frya

Aangepaste volgorde:

Nl 02c Lyda ᐊ vorig/volgend ᐅ Nl 02g Festa

En 02d Finda